Als dat gemene stemmetje blijft schreeuwen…

Ik leerde recent iets belangrijks over mezelf.

Het maakt niet uit hoeveel innerlijk werk ik doe, hoe vaak ik sleutel aan mijn mindset, hoeveel nieuwe of terugkerende trauma’s ik ook probeer te helen…

Dat gemene stemmetje blijft tegen me schreeuwen. En dat is JUIST goed. Als je nu denkt: “Huh, is dit een vorm van zelf-sabotage ofzo?”. Nee dat is het niet, tune even in en ik neem je mee in mijn les.

Liever luisteren? Zet de podcastaflevering aan op Spotify.

Je vind deze aflevering ook op Apple Podcasts, Youtube Podcasts, Pocket Casts en Podimo. Klik op follow en mis nooit meer een aflevering. Oh, en ik zou het enorm waarderen als je een review achterlaat in de vorm van ⭐⭐⭐⭐⭐

Je gaat constant voelen dat je het fout doet

En dat betekent dat je op het JUISTE pad bent.

Ik ben een ‘herstellende perfectionist’, maar ik ben nog steeds hard voor mezelf. 

Altijd als ik een idee aards heb gemaakt kijk ik erop terug en cringe ik, omdat ik mezelf nog steeds een zielige loser vind. Zo hard ben ik voor mezelf. 

En dat heeft niets te maken of mijn ideeën goed of slecht zijn, het heeft te maken met gewoon hoe ik ben. Het maakt ook niet uit hoe diep geworteld ik ben in mijn eigen (w)aarde, hoe onbevreesd of ervaren ik ben… 

Ik doe altijd mijn best om mijn magie te delen met de wereld, omdat ik weet en voel dat het nodig is. Ik wordt slimmer, krachtiger en zelfverzekerder, maar dat gemene stemmetje stopt nooit met schreeuwen. 

Die gremlin in mijn brein wordt nooit een zachte schattige furby. Of hoe je jouw inner criticus ook noemt. Ik noem die van mij Leshy, naar een mythisch bosfiguur die iedereen voor de gek houdt, Google maar als je hier nieuw bent. Kan je lachen. 

Ik heb mijn inner criticus bewust zo genoemd om het minder serieus te nemen. Maar het feit blijft: Je brein is zo geprogrammeerd om te overleven, dus in principe is je inner criticus ontworpen door de natuur om je in leven te houden. 

Je kunt het wel willen veranderen, maar het blijft een deel van jouw natuur

Dus ik realiseerde me vrij recent dat ik het ook niet wil veranderen. Ik blijf mijn inner criticus wel gewoon Leshy noemen, want dat is nu zo ingeburgerd bij mij. Maar ik heb wel geaccepteerd dat ie nooit z’n mond gaat houden of aardiger wordt.

Wat ik nu doe, is Leshy behandelen als die irritante collega die maar blijft kwebbelen en ik zeg: “Oke, dankjewel voor je input.” En ik ga verder met wat ik aan het doen was. Ik hoef niet elke keer een heel innerlijke dialoog te houden met Leshy.

Ik laat Leshy er gewoon zijn. 


Elke keer als ik terugkijk naar mijn website die ik een paar jaar geleden heb ontworpen en dan schaam ik me. Als ik kijk naar de sales-pagina’s die ik vroeger heb geschreven of mails en dan schaam ik me. 



Dat heeft niets te maken met dat mijn werk niet goed is. Ik heb gewoon een Leshy in mijn hoofd die mij altijd klein probeert te krijgen. 



Ik werd me heel erg bewust van iets. Namelijk: hoe harder Leshy schreeuwt, hoe meer risico’s je neemt.
Dus hoe harder dat gemene stemmetje wordt, hoe meer risico’s je neemt om fantastisch werk te doen in de wereld die geworteld is in jouw authenticiteit. 



Dat is in essentie alles wat het betekent. Je laat lekker je creativiteit spelen en bent jezelf. 



Ik maak me pas zorgen als dat gemene stemmetje stil valt…

Als je elke regel volgt en binnen de lijntjes kleurt, zal Leshy niet zo hard schreeuwen, maar dan maak je dus ook niets wat de wereld van jouw mensen gaat veranderen. Het is niet betekenisvol genoeg. 

Je verstopt je ware magie waar jouw mensen zo naar verlangen, uit angst dat Leshy dan harder gaat schreeuwen. 

Mensen zijn zo obsessed met conformeren naar de norm dat ze denken dat je moreel faalt als je niet bent zoals iedereen. 

Kijk alleen al naar hoe de meesten zich kleden, wie valt op? En als er dan iemand ‘anders’ durft te zijn, dan wordt je raar aangekeken en uitgelachen. Ik kan het weten, want ik was vroeger alternatief. 

Hoewel mijn vriendenkliekjes mij wispelturig vonden, rockte ik tot nu toe elke kledingstijl. Ik ging van punk naar rockabilly en van klassiek Audrey Hepburn naar hippie. Ik kreeg complimenten als ‘‘Je ziet eruit alsof je net uit een hippe videoclip bent gestapt’’ – toen MTV nog een ding was. 

Mijn wispelturigheid voelde vroeger als een vloek, omdat ik zoveel leuk vond en de maatschappij dit niet accepteerde. Nu weet ik dat het mijn superkracht is in het creatieve werk dat ik nu doe. 

Ik kan me namelijk als artdirector in elke stijl inleven en het eigen maken. 

Anders zijn is niet slecht of goed. Waar ik wel een hekel aan heb is leven in angst en streven naar ‘normaal’. Ik weet hoe iedereen in mijn tienertijd – zelfs de buschauffeur – z’n best deed om mij te bekeren naar het ‘normaal’. Ik vraag me tot de dag van vandaag af wat ‘normaal’ is. 

Hoe harder jouw Leshy schreeuwt, hoe meer je jezelf onderscheidt. Snap je? Er waren echt wel dagen dat ik dacht: “F*ck it! Ik ga mijn haar weer één kleur verven”. Blij dat ik dat niet gedaan had vanwege de sociale druk en dat ik trouw bleef aan mezelf. 

Ik verf mijn haar nu nooit meer, omdat ik van mijn eigen haarkleur ben gaan houden. Een rebelse act voelt nu voor mij als zonder een ‘masker’ te verschijnen in de buitenwereld. Iets waar ik heel hard aan heb gewerkt de laatste tijd en dat begint bij zelfliefde en acceptatie. 

Je mag Leshy dus juist uitdagen om te schreeuwen, want daar zit jouw levensenergie. Jouw uniekheid. Jouw creativiteit. Jouw expressie.

Ik neem continu risico’s en laat mezelf zien en horen. Via mijn podcast, via mijn Stories, in mijn aanbod, via mijn exclusieve mailings. En ik schaam me bij elke stap. 

Als jij dit ook voelt, dan weet je dus dat je op het JUISTE pad zit en lekker bezig bent. 

Je nodigt creativiteit, authenticiteit en jouw community uit om vrij te spelen en een feestje te houden, terwijl die Leshy ergens in een hoekje op de stoel zit te schreeuwen om boven de muziek uit te komen en het feestje te vergallen. 

Ook Leshy hoort erbij, laat ‘m lekker chillen op die stoel en zeg elke keer: “Thanks Leshy, I got this!”. Het is stiekem een soort overbezorgde moeder die graag wilt dat jij naar bed gaat en jezelf onder de dekens begraaft, want dat is veiliger dan zichtbaar zijn. 

Ik krijg regelmatig complimenten in mijn DM en vaak ook van compleet vreemden, over hoe leuk ik het doe en hoe waardevol mijn content is… maar de waarheid is… alles wat ik doe, doe ik in angst. Ik ben bang en toch doe ik het. 

En ja sommige dingen doe ik heel zelfverzekerd omdat ik daar al meer ervaring in heb. 

Mijn eerste lancering deed ik met knikkende knieën, nu experimenteer ik er meer op los en voelt het alsof ik mijn content en aanbod echt own. Ik wind er geen doekjes omheen en durf onorthodoxe meningen te delen. 

Na mijn eerste pitch klapte ik meteen mijn laptop dicht, nam mijn hond mee en rende het bos in om mijn zenuwstelsel te kalmeren. Nu durf ik mezelf te pitchen en maak ik een plan voor als het een ‘Nee’ of een ‘Ja’ wordt. Dit leer ik je onder andere ook in mijn cursus: ‘Schrijf je eigen merkbijbel’.

Mezelf voorbereiden op dingen – waar ik kan – werkt voor mijn neurodivergente brein het beste.

Ik weet dat ik super creatief ben en kritisch kan denken en toch blijf ik bang. 

Alles wat ik vroeger deed, kan ik vandaag beter. Wat ik al zei als ik terugkijk naar mijn eerdere werk, dan denk ik “Omg, zo stom dit had ik beter zus en zo kunnen doen” en schaam ik me. Dan weet ik dat ik JUIST goed bezig ben of ik doe iets waar ik emotioneel risico voor neem en Leshy gaat tegen me schreeuwen. 

En misschien luister je deze aflevering tot zo ver en denk je: “Die is helemaal gek joh met die Leshy”, haha – zei ik dit of Leshy?

Ik weet ook oprecht niet of ik de enige bent die zo denkt, maar deze brainfarts zijn voor jou als jij voelt dat dit resoneert en helpt. 

Hiermee bepaal ik dus al mijn niche. You see what I did here? 

Dus ja wie creatief en authentiek wil zijn, leeft dus constant met een eigen Leshy die schreeuwt: “Je doet het fout. Je gaat een fuck-up maken. Je had het niet zo moeten doen ” BLABLABLA.

Zeg: “Thanks Leshy! I got this” en laat ‘m lekker schreeuwen. 

Hij hoort er gewoon bij. Hoe je ‘m ook gaat noemen.

Je moet je pas echt zorgen gaan maken als Leshy ineens stil valt, dan haal je waarschijnlijk niet alles uit wat in je zit om je ware authenticiteit te omarmen en ga je dus niet opvallen.

Het blijft natuurlijk altijd jouw keuze: wil je veilig blijven spelen of wil je jezelf onderscheiden? Er is geen goed of fout, alleen andere consequenties. Onzekerheid is het enige zekere in het leven.