Dit moet je weten over de Shiba Inu

“Het is net een vosje” en “Dat is toch een Hachi?” zijn de opmerkingen die ik vaak hoor. We worden regelmatig gestopt tijdens onze wandelingen of aangesproken op social media, omdat mensen oprecht nieuwsgierig zijn naar onze hond of er zelf één willen. Een Shiba ziet er heel mooi, schattig en aaibaar uit, maar het is absoluut geen hond voor mensen die geen moeite willen doen om zich in het ras te verdiepen. Sowieso vind ik dat je beter geen enkel dier in huis kunt nemen als je het te veel moeite vindt om je erin te verdiepen. Een Shiba Inu is dus absoluut geen ‘standaard’ hond, het is een levensstijl. Met andere woorden; je moet bereid zijn om je aan te passen en veel aan jezelf te werken.

Omdat Kenji een groot onderdeel is van mijn leven en als mijn steun en toeverlaat regelmatig te zien is in mijn content en mijn cursus, wil ik de veelgestelde vragen over dit ras beantwoorden in deze journal entry en mijn ervaringen met Kenji delen voor meer bewustwording over dit ras.

Lees even alles door als je nieuwsgierig bent naar wat voor hond het is, en lees echt ALLES door als je zelf overweegt om een Shiba Inu aan jouw pack toe te voegen.

“Dat is toch een Hachi?”

Oke, allereerst wil ik de verwarring weghalen die ontstaan is door de film Hachi. Het is een prachtig verhaal over een sterke band tussen een loyale hond en een man. Ik heb deze film één keer kunnen kijken en ik moet je waarschuwen: het is een ongelofelijke tearjerker. Ik heb een halfuur lang niet kunnen stoppen met huilen, daarom ga ik deze film – hoewel het verhaal ontzettend mooi is – nooit meer opnieuw kijken. Ik word sowieso emotioneel van films, dus misschien heb jij dat helemaal niet. Dan kun je genieten van het verhaal en raad ik deze film zeker aan om te kijken. 

Wat je nog meer over de film Hachi moet weten is dat ze twee rassen hebben gemixt. De ‘echte’ Hachikō was een Japanse Akita en geen Shiba Inu. Toch hebben ze in de film een Shiba Inu gekozen die je in het begin van de film als pup ziet. De volwassen hond in de film is dan wel weer een Japanse Akita. Waarom ze dit gedaan hebben weet ik niet, maar hierdoor krijgen we altijd veel vragen of onze hond nog groter wordt. Het grootste verschil tussen een Shiba Inu en een Japanse Akita is de grootte. Een Shiba Inu blijft een middelgrote hond die max 13 kg weegt en een Akita is een grote hond die tot wel 35 kg kan wegen. Als je deze twee rassen Googled, dan zie je ook een verschil in uiterlijk en gedrag. Mocht je nieuwsgierig zijn, doe vooral je eigen onderzoek.

“Ik wil ook een Shiba”

Naast de complimentjes en de terugkerende opmerkingen, worden we ook vaak gestopt buiten door mensen die ook graag een Shiba willen of ik word via de Instagram in mijn DM benaderd met de vraag waar ik mijn hond vandaan heb.

Ja, ja, ik ben zo’n persoon wiens fotorolletje helemaal volstaat met de meest schattige en hilarische foto’s van haar hond. Die foto’s besloot ik op Instagram te gooien om mijn dosis serotonin met anderen te delen op @shibabooboo. Er zijn wat posts viral gegaan, waardoor ik op een dag wakker werd met duizenden volgers en dacht “WTF”. Ik blijf het Instagram-account van mijn hond voor de fun gebruiken en steek het nu soms in om bewustwording rondom het ras te creëren. Ik heb geen enkele behoefte om het commercieel te maken en dat hoeft ook niet. Ik heb hier op Root and Bloom Studio mijn business waar ik de levensstijl van mijn hond van bekostig en dat is prima – weet je ook waar je investering naartoe gaat. 😉

Het eerste wat ik altijd aan mensen vraag is waarom ze een Shiba Inu willen toevoegen aan hun pack. Ik heb (nu ik dit schrijf) al meer dan 8 jaar ervaring met Kenji en ik ben zo dankbaar dat hij in mijn leven is. Naast dat hij mijn steun en toeverlaat is, is hij ook mijn persoonlijke komiek. Maar het is niet zomaar een schattige hond die je wel even opvoedt en dan is het klaar.

Ik train nog altijd elke dag intensief met Kenji en dan heb ik het niet over ‘zit’ of ‘poot’. Elke hond heeft continu aandacht en training nodig, maar bij een Shiba moet je echt heel consequent zijn. 

Shiba Inu is een oertype en dat betekent dat ze (als ze van een erkende fokker komen) niet doorgefokt zijn en dus heel sterk en gezond zijn. Een oertype betekent ook dat ze nauw verwant zijn aan de wolf en een aangeboren schuwheid hebben voor mensen. Het is dus belangrijk om ze al vanaf zeer jonge leeftijd al goed te socialiseren. Een goede fokker begint hiermee bij de geboorte van de pups en geeft het stokje over na 8 weken aan ‘de nieuwe eigenaar’. 

Persoonlijk vind ik niet dat je een ‘eigenaar’ of een ‘baas’ bent van je hond. Ik zie het liever als een partnerschap of een bondgenoot en een samenwerking. Kenji is een onderdeel van ons gezin (onze pack) en niet zomaar een ‘huisdier’. Kenji slaapt bij ons op bed, ik kook OOK voor hem, hij ligt bij me als ik aan het werk ben, we wandelen veel, hij gaat altijd mee op vakantie en we sporten ook samen (fietsen, hardlopen en skaten).

Oh, en het is ook een fijn hulpje in de tuin, als je iets moet planten dan graaft hij met liefde een gat voor me uit, haha.

Maargoed. We zijn dus bijna altijd samen en vormen een roedel, een familie. Je ontwikkelt een sterke band met je hond als je ze hem zo veel mogelijk bij jouw leven betrekt.

Ben je veel weg voor je werk? Dan is een Shiba sowieso geen goede keus. Ze zijn heel erg gesteld op hun roedel en zijn niet graag met vreemden (hondenuitlaatservice etc). Je kunt dit wel trainen, maar dan zou ik toch aanraden om naar een ander ras te kijken die daar minder moeite mee heeft en beter bij je past.

Als je verwacht dat je hond altijd naar je luistert en alles voor je doet, dan is een Shiba Inu bij voorbaat al niets voor jou. ‘Gewone honden’ – zoals een Duitse herder – hebben een ‘will-to-please’ (verknipte term, maar ik noem het even zo), omdat ze al eeuwenlang met de mens samenwerken en zo door de jaren heen gefokt zijn. Een Shiba Inu heeft absoluut GEEN ‘will-to-please’ en daardoor is dit ras lastiger te trainen, ondanks dat ze onwijs slim zijn.

100% gehoorzaamheid afdwingen, zoals bij een Duitse herder, gaat bij een Shiba NOOIT lukken.

Hier zijn sowieso drie boeken die je mag lezen voordat je een Shiba Inu toevoegt aan je pack:

• “Begrijp ik mijn hond” door Nicky Gootjes en Sacha Gaus
• “De shiba” door Marjolein Peeters en Irma Jansen-Melskens (in dit boek staat Kenji te shinen met zijn foto)
• “De wijsheid van honden” door Brian Hare en Vanessa Woods

Verder raad ik je aan om communities, zoals ‘Shibalog’ te joinen op Facebook (persoonlijk heeft deze community mij enorm geholpen om het ras te leren kennen en dingen uit te zoeken voor Kenji) en events te bezoeken waar je kennis kunt maken met de honden. Zo wordt er elk jaar wel wat georganiseerd door heel Nederland. Op de website van Nippon Inu vind je alle informatie en de lijst met de erkende fokkers.

“Is de befaamde Shiba-scream echt?”

JA! Die is echt. De eerste keer dat ik de Shiba-scream hoorde, was toen Kenji 10 weken was. We liepen op een zonnige dag in het bos met mijn moeder. Kenji verkende de boel en snoof alle nieuwe geurtjes op. Hij ging er zo in op, dat wanneer het tijd was om in de puppy-draagzak te gaan, hij het er niet mee eens was (een jonge pup mag niet te lang lopen, omdat ze nog volop aan het groeien zijn en hun grenzen nog niet kennen).

Op het moment dat ik een poging deed om Kenji in de draagzak te doen, begon hij keihard te krijsen. Wat een volume kwam er uit het hummeltje!

Net op dat moment liep er een gezinnetje voorbij dat ons heel geschokt aankeek. De Shiba scream ging door merg en been en ik kan me voorstellen dat als je niet weet hoe en wat, dat je denkt dat we de pup aan het mishandelen zijn. Mijn wangen kleurden rood van de schaamte en ongeloof, maar ik wist dat NU een cruciaal moment was om door te zetten en Kenji in zijn draagzak te doen. Het was het beste voor hem en voor mij.

Als ik niet had doorgezet, dan zou Kenji vaker de Shiba-scream inzetten om zijn zin door te drukken. Zoals ik al zei: Shiba’s zijn onwijs slim. Als hij merkt dat het één keer lukt, dan blijft hij zijn tactiek toepassen om zijn zin te krijgen. Doorzetten en consequent zijn is dus heel belangrijk als je iets voor elkaar wilt krijgen.

“Maar Kenji luistert zo goed, hoe doe je dat dan?”

Ik denk altijd “What’s in it for him?”. Elke Shiba is anders. Ik weet dat Kenji goed te motiveren is met spelletjes, z’n bal en iets lekkers. Ik weet ook hoeveel waarde hij hecht aan zijn beloning. Zo is gekookte kip en kaas een ‘high value’ beloning, terwijl een normaal snoepje een ‘low-value’ heeft. Ik loop gelukkig niet meer met kip op zak, omdat we veel hebben getraind met ‘positieve conditioneringen’. In het begin gebruik ik altijd zwaar geschut, kip dus. Zo leren we hem bijvoorbeeld om niet af te gaan op scooters door op tijd – voordat hij intens focust – met hem in te checken met een klikgeluid dat we met onze tong maken en hem vervolgens te belonen. Het leren lezen van je hond is essentieel voor een sterke band.

We gebruiken dus een slimme tactiek bij een slimme hond door hem zelf de keuze te laten maken. Kiest hij om af te gaan op de scooter en loopt dan z’n beloning mis? Of kiest hij voor zijn beloning? We oefenen dit elke dag en zien dat Kenji steeds vaker de keuze maakt om uit zichzelf bij ons in te checken voor iets lekkers als er een scooter nadert. Ja, een Shiba trekt altijd zijn eigen plan, maar je kunt er wel een beetje in sturen. Zo zijn ook een tikkeltje autistisch en als je dat door hebt dan leer je ze nieuwe ‘goede’ gewoontes aan en blijf je dit herhalen.

Maak de training leuk en interessant voor jezelf en je hond. Blijf je hond belonen voor elke ‘goede’ keuze die hij maakt, zo wordt de hond ook blij wetende dat hij er beter van wordt. Deze positieve en geduldige aanpak werkt veel beter dan bevelen uitdelen. Wel je grenzen blijven aangeven, dat is iets heel anders dan straffen en bevelen geven. Je mag best streng en krachtig (niet boos dus, maar rechtvaardig vanuit je kracht, want energie doet een hoop en dat voelt je hond aan) aangeven wanneer iets echt niet kan. Als je dan daarna gelijk ziet dat je hond jouw grens respecteert, beloon direct! Als Kenji overigens iets niet leuk vindt, dan geeft hij dat ook duidelijk aan (daarom is hondentaal leren zo belangrijk).

Zorg voor een vertrouwensband tussen jou en je hond. Doe interactieve hersenspelletjes, verstop snoepjes in een boom, knuffel veel en maak tijd voor plezier samen. Vooral dat laatste. Het leven is misschien soms druk, maar wanneer je hond ‘ongewenst’ gedrag vertoont, is dit vaak een teken om eerst naar je eigen gedrag te kijken. Vaak maakt een hond iets kapot of doet iets wat jij niet leuk vindt, omdat hij aandacht mist die hij nodig heeft. 

Een Shiba kan heel chill en lui bij je zijn, maar ze genieten ook van een lange wandeling of een fietstocht. We wonen in één van de mooiste duingebieden van Europa en kunnen daardoor elke dag een rustige lange wandeling maken in de natuur. Zo’n wandeling werkt ontprikkelend voor de hond én mens. Wanneer je hond voldoende uitdaging heeft, dan merk je dat in het gedrag.

“Hoe reageren Shiba’s op andere honden?”

De vraag is eerder andersom: “Hoe reageren andere honden op Shiba’s?”. Het postuur van een Shiba is niet bepaald uitnodigend voor andere honden, eerder confronterend. De oren en de staart van een Shiba staan namelijk altijd omhoog. Ook zijn Shiba’s heel intens en verbaal in hun communicatie, die soms niet begrepen wordt door de ‘meer gedomesticeerde’ honden. Omdat Kenji een paar keer is aangevallen door loslopende honden, heb ik zelf veel aan mijn eigen energie moeten werken. Het is van belang dat ik Kenji altijd kalm en zelfverzekerd kan begeleiden, ondanks de nare situaties. Dit is een ontwikkelingsreis voor beiden. Je hond is in zekere zin een spiegel en voedt zich met jouw energie. 

We zijn altijd voorzichtig met andere honden, zeker omdat Kenji niet los kan lopen, vanwege zijn jachtinstinct. Op viervoeter kan je geschikte wandelingen vinden, ook als je hond niet los kan en je liever rustig samen wandelt voor socialisatie.

Kenji heeft uit zichzelf ook niet per se een behoefte om met andere honden interactie te zoeken en dat vinden wij helemaal oké. Zijn eigen ras en andere oerhonden (zeker als het teefjes zijn) vindt hij helemaal leuk. Wat we ook merken is dat rustigere oudere honden wel bij Kenji in de buurt mogen komen. Hij heeft het niet zo op zijn eigen geslacht en drukke jongen honden en dat laat hij dan ook goed merken met een luide snauw. Als er eenmaal geen klik is met een hond uit de buurt, dan ontwijken we die om onnodige stress voor beiden te vermijden. Je past jezelf dus aan en staat altijd in contact met je hond.

Wanneer we zien dat een andere onbekende hond bijvoorbeeld focust of gaat liggen, lopen we er met een boogje omheen. Leer hondencommunicatie, dan zie en voel je aan hoe de honden op elkaar reageren en kun je er naar handelen. Je hond hoeft niet met elke hond die je tegenkomt te spelen, net als dat jij ook niet met alle mensen overweg kan. 

“Kunnen Shiba’s loslopen?”

Kenji laten we alleen loslopen op het strand met een lange lijn, zodat we altijd kunnen ingrijpen als dat nodig is en omdat het strand voor ons overzichtelijker is. Het is niet dat Kenji geen recall heeft, het is dat we hem niet willen blootstellen aan ALLE honden. We hebben nu zoveel bereikt met training tegenover andere honden, dat we niet willen dat hij weer aangevallen wordt.

Ik heb persoonlijk niets met losloopgebieden en loslopende honden uit ervaring, maar ook omdat ik nooit van tevoren weet of de andere hond goed getraind en gesocialiseerd is. Of je Shiba los kan lopen is dan ook aan jezelf en of je dit wilt. Een recall aanleren is sowieso een must, ook al laat je je hond niet altijd los. 

Laat je hond nooit loslopen in gebieden waar het niet mag. Als er iemand aankomt met een aangelijnde hond, lijn je hond dat zelf ook altijd even aan. Dat is wel zo aardig en veilig. Jouw hond doet misschien niets, maar je moet er niet vanuit gaan dat een andere hond dat prettig vindt. 

Mensen die op hun telefoon lopen te scrollen en te bellen tijdens het uitlaten van hun hond mijd ik direct. Als je dat liever doet tijdens wandelingen, dan is het niet raadzaam om je hond los te laten. Dan moet je eigenlijk helemaal geen hond nemen. Bij elke wandeling is het super belangrijk om in contact te staan met jouw hond. Als iedereen dat zou doen, dan waren er veel minder incidenten en reactieve honden. 

“Klopt het dat Shiba’s op katten lijken?”

Dat klopt en dat maakt de Shiba’s ook zo grappig (vind ik). Kenji heeft juist meer met katten dan met andere honden en wil er steeds naartoe. We hebben een buurkat die in het raam zit en Kenji steeds uitdaagt als we er langs lopen. 

Shiba’s zijn heel erg onafhankelijk en komen zelf naar je toe als ze iets willen. Ze kunnen ook heel judgy en arrogant uit de hoek komen. Als ze geen zin hebben in aandacht lopen ze weg of geven je de bekende shiba-side-eye.

Zo uit Kenji zijn liefde uit als een kat én een wolf. Hij geeft kopjes en loopt rondjes om je heen. Als hij je lief vindt, dan neemt hij heel voorzichtig je hand of pols in zijn bekje en bijt er zachtjes in, net als een wolf. Het is een heel apart ras. 

Over het algemeen hebben Shiba’s een hekel aan water – net als katten. Er is wel altijd een uitzondering op de regel, zoals Kenji, die helemaal gek is op water. Een ras heeft overlappende karakter trekjes, maar het gaat er ook om hoe je jouw Shiba opvoedt. Zo hebben wij Kenji al vanaf jongs af aan meegenomen naar het strand, omdat we er dichtbij wonen. En Kenji besloot dat het strand vanaf die dag één van zijn happy places is. 

“Wat vind jij van adopt-don’t-shop?”

Als je geen verstand hebt van honden en er niet voor openstaat, dan moet je helemaal geen hond nemen. Ik blijf het zeggen. Ook niet met ‘goede bedoelingen een hondje redden’. Klinkt misschien hard, maar goede bedoelingen kunnen soms meer schade aanrichten dan je denkt. 

Ik vind het geweldig en inspirerend om te zien dat honden een tweede kans krijgen. Voor Kenji had ik een Duitse herder (zijn naam is Rasco) waar ik mee opgroeide. We hebben Rasco geadopteerd met 9 maanden van iemand die er niet meer voor kon zorgen vanwege een operatie.

We kenden de geschiedenis van Rasco niet en wisten alleen dat hij uit Hongarije naar Nederland is gekomen. Uiteindelijk is Rasco 14 jaar geworden met onze goede zorg, maar hij kreeg wel HD (heupdysplasie) waar Duitse herders om bekend staan. We weten het niet zeker, maar vermoeden dat Rasco niet op de juiste manier was gefokt en wellicht van een broodfokker zou kunnen komen. Ik heb onwijs veel verdriet gehad om hem zo ziek te zien en heb ervoor gekozen om op zoek te gaan naar een ‘niet’ doorgefokt ras die bij mij paste.

Ik kwam uit op de Shiba Inu en deed heel veel research, ik kwam in contact met erkende fokkers en ging naar events. Het is een hele persoonlijke keuze geweest om een pup te nemen, omdat ik het belangrijk vind dat ik weet waar de hond vandaan komt, wat de eigenschappen zijn en ik de eerste fase van de opvoeding niet wilde missen. Een goede fokker zorgt voor een goede start, doet gezondheidstesten en fokt alleen met dieren die een verbetering zijn voor het ras. 

Shiba Inu’s belanden niet zomaar in het asiel, maar worden opgevangen door Shiba Rescue en organisaties zoals Verhuisdieren, omdat het geen ‘standaard’ hond is. Een Shiba kan niet zomaar bij iemand geplaatst worden die geen verstand heeft van het ras. Vaak weet je niet precies wat een herplaatser heeft meegemaakt of gemist heeft in de opvoeding. Daarom is het belangrijk dat je een oudere hond met zijn ‘bagage’ kan begeleiden en een beter leven kan bieden.

Disclaimer: Ik claim niet een expert te zijn en deel deze informatie vanuit mijn ervaringen met het ras. Wanneer noem je je zelf trouwens wel een expert? Net als mensen lijken Shiba’s op elkaar, maar elke Shiba is uniek. Ik heb dit stukje puur geschreven om bewustwording te vergroten over Shiba’s en mensen naar deze link te verwijzen als er vragen komen over mijn hond. Oh, en natuurlijk heb ik dit stukje ook geschreven om leuke foto’s van mijn hond te delen, duh.